bir varmışım bir yokmuşum

                     Sertap Erenerle başladım bugün güne bir varmışım bir yokmuşum hava yine soğuk nedense ben severim böyle havayı tam da üstüne kalın bir hırka giyip dumanı tüten bir kahveyle dinlenen slow bir müzik eşliğinde kitap okuma havası :))işte benim için huzur bu.Birde kızım hasta olmasaydı keyfim tam yerinde olacaktı.Hasta olmasına rağmen gidicem kreşe demeside mutlu etmedi değil yani.zor bi dönem di çünkü kreşe alışma dönemimizi baya sancılı geçirdik.doktorumuza sormuştum bi keresinde kreş için erkenmi diye 'hayat acımasız alışacak demişti'bu sözün haklılığına daha bi inanır oldum bu aralar,öyle ya hayat acımasız .Hangimiz istediğimiz herşeyi yapabiliyoruz ki ,kızımın tek şanssızlığı bunu erken öğrenmek zorunda kalması oldu.erken büyümek zorunda kaldı.Hayatına neler katıcak yada neleri alıp götürecek zamanla görücez.kızımdan tek dileğim onun hakkında verdiğim kararlar konusunda beni anlaması olurdu heralde .çünkü çok zor anne olmak onunla ilgili bi konuda aldığım her kararda doğrumu yapıyorum diye defalarca sorsamda kendime hiçbişi içime sinmiyor.annelik bu olsa gerek herşeyin en doğrusu en güzeli kızımla olsun istiyorum her annenin istediği gibi.ben yalnızca odasını süsleyip püslerken onunla ilgili kararları adil davranarak vermeye çalışırken elimden sadece bukadarı geliyor.çünkü hayat aslında okadar adil ve düzenli biyer değil.çok isterdim kızıma yeşillikler bırakayım toz pembe bi dünya bi yaşam sunayım.ama bu imkansız oda kırılıcak zamanı geldiğinde belki oda kıracak umarım iyi bi tamirci olur kendi kırıkları ve kırdıkları için.yaralarını sarmayı öğrenir umarım.Ve  güçlü olur her şeye karşı.şimdi hayır pijamamı giymiycem derken ne kadar kararlı ve dik duruyorsa aldığı kararlar ve yaptıkları karşısında da hep güçlü ve kararlı olur umarım.benim güzel kızım;bana yeniden hatırlattı masalları hayatta zorda kalanı kurtarabilecek kahramanların olabileceğini.bana anne olamayı öğretti.birlikte büyüyoruz aslında daha içimdeki çocuğu büyütememişken meleğim geldi dünya ya ve yaşanabilir kıldı hayatı bana .onunla yeniden her şeye nedensiz sebepsiz kahkahalarla gülmenin insan ruhunu nasıl beslediğini öğrendim.affetmeyi öğrendim mesela,yapılan her hatanın olabilirliğini gördüm.sabrı öğrendim onunla ve sabretmenin insanı ne kadar yücelttiğini gördüm.istedikleri karşısında direnen hayır böyle olacak diye elinden gelen her şeyi yapan benim küçük kızım .benim umudum oldu .her günüme doğan güneşim oldu ve o bu kadar karmaşanın içinde büyümeye çalışırken ben her zaman onun annesi olduğum için gurur duydum .annelik dünya üzerindeki en yüce en harika duygu.ve yine tekrar tekrar anneliğime şükredip iyiki lerin çoğaldığı hayatıma bana anneliği yaşattığı için teşekkür ediyorum.sevgiler:)))